اوجالی بیر همّت، ظفرلی بیر ملّت



اینکه می گویم به استادیوم یادگار و فوتبال این روزهای
تبریز مربوط نیست. به باغشمالی مربوط است که برای سال هایی تیم هایش در
دقیقه ۹۰ ناکام می ماندند و حسرت اینکه چرا به این حال و روز افتاده ایم.
چرا زنگ تفریحی برای تیم هایی شده ایم که اسم و رسمی ندارند و هزاران
چراهای دیگر. اما اکنون قضیه فرق می کند. استفاده از بازیکنان شهر و استان
خودمان دیگر استرس به حساب نمی آید. بالاخره باید قبول کنیم گسترش فولاد
با اقبال عمومی روبه رو شده است و رفته رفته با ادامه چنین روندی باید
شاهد افزایش روز به روز حمایت ها از این تیم شهرمان باشیم. نمونه ای که
نظیر آن در بازی با سایپا مشاهده شد. نوستالژی حضور تراکتور در فصل اول،
روز جمعه تکرار شد. در میان فوتبال زدگی عجیبی که این روزها در جامعه
هواداری صورت گرفته است. اکنون تبریز را با یک عبارت می شناسند و آن هم جز
عیبی یوخ نیست. آشناتر برایمان. حال اگر ناشکیبایی و نگرانی های امروزی
طرفداران را بکاهیم ، “عیبی یوخ”همچنان پابرجاست. پذیرش عبارتی به عنوان
یک مکتب برای تماشاگرانی که یک بازی ۹۰ دقیقه ای را حاصل تلاش و زحمت
بازیکنان می دانند و همین پروسه و فرایند فعالیتی مهمترین بخش یک عملکرد
است. صرف نظر از نتیجه ای که می تواند تنها یک روی سکه باشد. پیروزی یا
شکست. برد یا باختی که این روزها روحیه یک جامعه هواداری به حساب می آید و
متغیر حالاتی است که شاید از آن ها به خوشحالی و ناراحتی تعبیر شود.

تیمی که با وجود تمامی حرف و حریث ها، امروز در جایگاه ششم رقابت ها قرار
دارد و گاهی این انتظارات به یک حالت روانی در ما منجر می شود.طوری که می
توان تفاوت دیدگاه مردم درمورد تراکتور و گسترش فولاد را شاهد شد.امروز
در هاله ای به نام انتظارات زندگی می کنیم و اگر بازیکنی موفق هفته های
گذشته چون مهرداد بایرامی نمی تواند در بازی با سایپا نظرمان را جلب کند و
دقیقه ی شصتم بازی تعویض می شود بازهم به انتظاراتمان بازمی گردد.اما صرف
نظر از مسائلی که این روزها به لحاظ فنی پرداخت می شود، موفق ترین چهره
های این هفته را تماشاگران بازی گسترش فولاد با سایپا دانست.طرفدارانی که
به خوبی شاهد وضعیت کنونی فوتبال کشور هستند و تمامی مسائل را ریز به ریز
دنبال می کنند و فارغ از احساسات منفی و انتظارات ،لفظ “عیبی یوخ” را به
زبان می آورند.مبالغی که برای فوتبالی پر حاشیه خرج می شود تا رضایت یک
جامعه بدست آید آنهم از جیب بیت المال بدون حتی یک نظرسنجی و نیازسنجی
مناسب.روزی که شاید گسترش فولاد طبق انتظار شاهد نشد و همگی شاهد جریمه ی
دست جمعی بازیکنانش بودیم .اما طرفدارانش نباختند و پیروز واقعی این دیدار
افرادی بودند که نشان دادند می توان به جوانانی دلخوش بود مه ابتدای
دوران فوتبالشان انگیزه های فراوانی برای اثبات خویش دارند و این حضور
تماشاگران می تواند آن ها را شکوفایی یک انگیزه برساند.همگی شاهد وقایع
تلخ استادیوم های اقصی نقاط کشور هستیم و مطلعیم از شعارهایی که رنگ نفاق
می دهند و تیم های شهرهای مختلف مورد بی مهری تماشاگرانشان قرار می
گیرند.فضایی متشنج که امکان رشد و بالندگی را از انسان ها دور می کند و
این گونه بی اعتمادی مردم به حداکثر خود می رسد و سال ها باید برای
بازگرداندن مردم به استادیوم هزینه کرد.اتفاقی شاید گریبان گیر تیم های
تبریزی شود و باید زنگ خطر آن را از همین لجظه احساس کرد.وقتی روند یک حرکت
مناسب باشد اقبال مردمی به ان افزایش می یابد . قطعاً تماشاگران موافق با
چنین مسیری هستند و این همسویی می تواند باعث القای حرکت های مثبتی به
جامعه ی فوتبال باشد.کوتاهی بود اگر برای این طرفداران نمی نوشتیم و آن ها
را مورد تقدیر و حمایت قرار نمی دادیم.چرا که ریه های تنفسی تراکتور و
گسترش همین طرفداران هستند.گاهی برد و گاهی باخت.مهم مسیری است که همگی با
هم آن را طی می کنیم. بازی با روز جمعه را می توان در یک عبارت کوتاه
خلاصه کرد .اوتوزان بیر همت آما ظفرلی بیر میلت……..